 SALAHSAHIJI kasenian anu pituin Sunda nyaèta angklung anu wadiÂtrana dijieun tina awi, tur laras nadana loloban salendro jeung pèlog. Malah geus didaftarkeun minangka Karya Agung Warisan Lisan jeung Nonbendawi Manusa di UNESCO ti mimiti taun 2010. Jadi lamun geus kieu mah moal bakal aya anu ngaku-ngaku deui.
Angklung tètèla loba jinisna aya Angklung Kanèkès, Dogdog Lojor, Gubrag, Badèng jeung Buncis. Taya katerangan anu pasti, tapi ceuk dina Kang WikiÂpedia mah, bisa jadi dina wanÂgun kabaheulaan geus aya keur jaman kultur anu mekar di sakuÂliah Nusantara nepi ka panangÂgalan modern tur mangrupakeun bagèan tina relik pra-Hinduisme (samèmèh jaman Hindu) dia kaÂbudayaan Nusantara.
Catetan ngeunaan angklung kakara aya dina mangsa Karajaan Sunda abad ka 12 nepi ka abad 16, saluyu jeung kabiasaan masaraÂkat Sund anu agraris. Kitu ogè sakumaha anu dicaritakeun ku Aki Haji Jatnika ti Yayasan Bambu Indonèsia, yèn urang Sunda dina kahirupanana ti mimiti lahir nepi ka maotna teu leupas tina awi.
Nepi ka aya paribasa pet ku hinis (samangsa lahir) sarta sawaktu mulih ka jati mulang ka asal, pan awi mah angger marenÂgan. Kitu ogè amanat Prabu Haur Konèng sangkan urang Sunda melak awi lamun hayang dijauhÂkeun tina hèsè dahar. Dina budaÂya Sunda baheula, seni angklung rada deukeut jeung ka Nyi Sri Pohaci minangka lambang Dèwi Parè, anu mere kahirupan, hirup jeung huripna.
Di Kanèkès misalna, angklung digunakeun pikeun upacara adat sawaktu ngamimitian melak pare, sakumaha anu dilumangÂsungkeun di Kanèkès, lain ngan saukur pikeun hiburan wungkul, angklung disadakeun sawaktu melak pare di huma, ditabeuhna aya anu dikurulungkeun utaÂmana di Baduy Jèro (Tangtu) aya ogè dina wirahma anu tangtu, contona di Baduy Luar. Kajeroan (Tangtu; Baduy Jero), dan ada yang dengan ritmis tertentu, yaiÂtu di Kaluaran (Baduy Luar).
