Indung Tunggul Rahayu

Ditulis ku: DADANG H PADMADIREDJA

JENATNA indung baheula, sok “gegerendeng” , ulah kawas jog­jog mondok cenah, mangsa kur­ing jeung sadudulur samèmèh sarè, ararocon heula, silih alu­ngkeun bantal, guguling, malah sakapeung mah kasur ogè jadi korban, urungna nepi ka soèh, eusina murudul, atuh mangsana geus kudu istirahat tèh, indung kapaksa ngaputan heula urung kasur anu soèh tèa.

Sabab lamun diantepkeun, bisa jadi mangsa keur hudang, eusina kari saparo, sarèna mara­rotah. Tapi nu ngaranna indung, sanajan sakumaha tunduh jeung capèna ogè, ih paromanna tèh angger wè taya sari-sari keuheul jeung ambek.

Padahal ti isuk jeput, malah ti subuh kènèh geus popolah, ny­iapkeun kadaharan anak-anakna, ah pokona mah. sigana tèh mang­sa keur kumelendang di alam du­nya, komo anu anakna rèa mah, asa taya reureuhna.

Tanaga, pikiran, sakabèhn dibikeun pikeun anak salakina. Komo mangsa nempo budakna balangor, teu nurut, basangkal, sigana tèh leuwih ti dua kali lipet. Kitu ogè kumaha kudu ngatur anggaran, ngeureut neundeun, padahal panghasilan salakina tèh teu nyukupan pikeun sabula­neun.

Meureun indung mah, kudu ngaduakeun huap, ngatur bahan asakeun, bari jeung duitna kurat-karèt.

Reureuh nu sabenerna mah, nya mangsa geus dipundut yus­wa, ngadeuheus ka Nu Maha Mur­beng Alam, bari tangtuna ma­sih kènèh “nyaksian” kalakuan anakna nu masih kènèh harirup.

Mangsa keur kitu, anu diarep-arep tèh ukur du’a ti anak-anakna anu sarolèh tur ngadu’akeun ko­lot-kolotna.

Saur Ustad Dudi anus ok ngeusian tausiah di majlis deuke­ut imah, unggal poè Salasa, ngeu­naan ieu aya corètna sakumaha dina Hadist Riwayat Muslim anu nètèlakeun yèn lamun anak Adam maot, pegat sakabèh amal­na, iwal ti sidekaj jariah, èlmu anu mangfaat jeung du’a anak nu salèh anu ngadu’akeun kolotna.

Nu jadi pasualan, naha anak-anakna tèh inget pikeun ngadu’akeun kolotna anu geus teu araya, sawatara loba anu geus ninggalkeun kawajibanna (Mus­lim-muslimah) anu lima waktu. Hadist ieu sabenerna daèk-teu daèk, “maksa” ka anak-anakna Adam, anu masih kènèh harirup sangkan jadi anak solèh.

Sabab meureun lamun nyaah ka indung-bapana, pastina kudu ngadu’akeun, teu pira ukur du’a, tapi du’a anu ditarima ku Allah sarta ditepikeun ka kolotna, du’a anu didasaran ku kaihlasan tur dilaksanakeun saentas ngalak­sanakeun kawajiban anu mutlak pisan, nyaèta shalat lima waktu.

“Jadi lamun èta budak geus teu daèkeun Shalat-shalat acan, kumaha rèk ngadu’akeun indung bapana, sawatara ma­nèhna sorangan geus teu bisa ngadu’akeun dirina,”tegesna dina speaker.

Teu salah lamun karuhun urang Sunda nempatkeun indung jeung bapa dina kalimah sakti, indung kudu dipunjung bapa kudu di puja, munjung lain ka gu­nung muja lain ka sagara.

Anu leuwih jero deui, ind­ung tunggul rahayu, bapa tang­kal darajat. Supatana ogè beurat kacida, lamun doraka ka nu jadi indung, ka luhur teu sirungan ka handap teu akaran.

Naon jadina tatangkalan anu diibaratkeun manusa lamun teu sirungan jeung teu akaran. Meu­reun ninggang di hirup teu neut paèh teu hos, salawasna aya dina sakaratul maut, diganggayong dina kasangsaraan.

Nu cilaka pisan, henteu sem­pet mènta dihanpura mangsa indungbapana ninggalkeun alam dunya, ukur bisa ceurik jeung minangsaraya dina tutunggul.

Su’al kumaha nasib kahare­upna, mangsa asup ka taneuh heureut, dua kali hiji meter bari jeung poèk mongklèng, kari kumaha pangersa Allah SWT. Teu salah geuning ajaran karuhun urang tèh loba ajènna, ulah los-los ka luar nagri lah, diajar tèh !