Ditulis ku: DADANG H PADMADIREDJA
CEUK kolot baheula, nu ayeuna ogè kètang teu pati jauh-jauh teuing, yèn lamun aya manuk sitincuing, cungcuing atawa ceuk urang Bogor mah wik-wik disada waè, teu eureun-eureun sarta teu jauh, tandana rèk aya nu maot. Sabagèan aya nu nyeÂbutkeun, èta tèh sirik leutik,ulah dipercaya teuing. Tapi dumasar pangalaman nu karandapan, ayana manuk wik-wik tèh, bisa disebutkeun kitu.
Leuwih ti lima kali anu kaalaman pisan, malah kungsi guntreng jeung pamajikan saÂgala, Anu pangheulana tatangga tukangeun imah, ti sore kèÂnèh disadana tèh mani harus pisan, manu asa dina luhureun kentèng. Rada ngahuleng ogè, sabab ceuk rarasaan asa taya tatangga anu gering parna. Mangsa peuting, bener wè, Pa Endang Suparya pupus, malah sawaktu lesna ogè dina sangÂkèhan pamajikan pisan.
Nu kadua, indung soranÂgan. mulang dirawat ti rumah sakit tèh, Salasana jagjag pisan, bungah puguh gè, mangsa indÂung geus bisaeun ngais incuna tatangga. Teu kabadè ieuh mangÂsa sorèna manuk cicirèn rèk aya anu ditèang ku Malaikat Izroil disada waè, hare-harè baè. Enya wè geuning kitu, Rebona ba’ada Lohor ngantunkeun.
Nu pamungkas kamari pisan, basa aya tatangga anu geus rada ripuh pisan katarajang panyakit, tipeuting kènèh nepi ka isukna siga anu “ngahajakeun†disada teu eureun-eureun. Malah buÂdak leutik anak tatangga ogè kungsi nanyakeun, èta sora maÂnuk naon cenah, sabab tara-tara ti sasari. Meneran nu ieu mah nungkulan pisan anu keur saÂkaratul maot tèh, mangsa sukma leupas tina jasmani, sora manuk tèh ngaleungit, siga anu nganÂteurkeun anu rèk mulang ka kaÂlanggengan.
Muga-muga anu parantos mulih ka jati mulang ka asal sing dihapunten samudaya kalepaÂtanna, ditampi Iman Islamna, sarta ditempateun dina rido jeung rahmat Allah SWT di alam kuburna. Lamun tèa enya, yèn manuk èta aya patalina jeung kamaotan, kayakinan urang mah kudu angger èta tèh salahsahiji kakawasaan Allah, ngiberan ka mahlukna ngeunaan datangna maot anu geus deukeut pisan. Salian ti tanda-tanda anu geus dibikeun ka manusa, kulit anu tadina kenceng jadi pèot jeung kariput, buuk anu hideung meÂles geus loba anu bodasna (huis) sanajan disemir ogè ari akarna mah moal bisa dibobodo, angger wè bodas.
Panon anu tadina awas pisan geus mimiti kudu disambung, sagala kani’matan geus mimiti dikurangan. Sakabèh tanda ataÂwa cicirèn ieu tèh, sabenerna sumpingna ti Allah, Nu Maha NyÂiptakeun, Nu Maha Ngusik MaÂlikeun, Nu Maha Ngarejekian ka mahlukna, sangkan tetep sayaga mangsa maot datang anu teu kanÂyahoan waktuna. Tapi, mungguhÂing dunya ngagoda jeung ngadojaÂna tèh pan kacida rohakana, komo deui pan, sètan geus jangji bakal nyasabkeun umatna Kangjeng RaÂsul anu teu kuat imanna.
Dunya anu dipapaèsan ku rupa-rupa kasenangan, nepi ka mohokeun tugas manusa di duÂnya, salian ti jadi khalifah ogè pan anu utamana mah pikeun ibadah. Ari ibadah lain ngan sauÂkur shalat, puasa, munggah haji, nyieun masjid wungkul, tapi rèa pisan patalina jeung manusa, muamalah tèa. Kitu ogè nyieun dosa (leutik jeung gedè) lain sauÂkur ninggalkeun shalat, henteu ngajalankeun puasa wajib, tapi leuwih ti èta.
ngagasab barang batur, ngaÂgalaksak harta rahayat, nyieun kasupakatan sèjèn anu ngunÂtungkeun dirina, ngarugikeun nu sèjèn, nambahan waragad izin ti anu sakumaha mistina bari jeung teu dikanyahokeun ku nu keur diurus izinna, kaasup kana pagawèan dosa. Nu kitu kasebutÂna pupulut mèmèh mantu bari jeung teu mènta izin.
Tapi lamun geus nguruskeun nepi ka bèrès sarta aya persenan bari jeung didasaran karidoan mah, teu kaasup kana jalan anu dipahing. Soal tekenan para pajaÂbat anu nguntungkeun pangusaÂha jeung dirina (kusabab geus aya implikna-implikna ti heula) bari jeung teu hayang nyaho yèn rahayat tèh tingjarerit, kaasup anu kudu disinglarkeun ku para pajabat, lamun hayang salamet di dunya jeung di ahèrat.
Sitincuing sabenerna ngaÂjak èling pikeun saha anu ngadèngèkeun, yèn salah sahiji papastèn ti Allah geus deukeut pisan datangna. Sitincuing, cungcuing atawa manuk wikwik anu ngelak di luhureun imah tatangga, boa isuk mah di luhuÂreun imah urang. (*)
Bagi Halaman
