Ditulis ku: DADANG H PADMADIREDJA
KOCAP carita baheula, kira-kira 30 atawa 40 taun kaliwat, aya dua urang pamuda ti Sukabumi ngumbara ka Jakarta. Lantaran duanana tÄ—h, gawÄ—na rancagÄ—, daÄ—kan, rajin, teu pernah puÂtus panharepan, yakin sarta dibekelan Ä—lmu agama anu kaÂcida kuatna, duanana suksÄ—s hirup di Jakarta.
Lamun Jaya kana muka saÂblon jeung citakan, EmÄ—n mah leuwih resep muka warung sangu, malah cabangna ogÄ— aya kana tilu puluhna. Kitu ogÄ— Jaya, salian ti narima order citakan ti pamarÄ—ntahan, langÂganan ti partikelir ogÄ— kacida rÄ—ana, Lantaran teu kalayanan, dua bulan kaliwat Jaya muka cabang anyar di Jakarta Utara jeung Jakrta Selatan. Jadi jumÂlah pausahaanna tÄ—h ayeuna mah geus aya tujuhna. Sanajan geus kawilang suksÄ—s, hartan bru bro di juru panto, ngalayah di tengah imah, duanana teu poho ka purwadaksi.
Salian ti ngiriman pikeun pangwangunan di lemburna, Jaya jeung Emen tÄ—h jadi paÂmuntangan urang Sukabumi. Pokona mah lamun aya urang Jakarta anu ngalumbara ka JaÂkarta geus pasti anu pangheulan di datangan tÄ—h dua sobat ieu.
Malah sabagÄ—an gedÄ— karyÂawan Emen jeung Jaya, urang Sukabumi, ti mimiti dulur, batur sasumur, batur salemÂbur nepi batur sa-Sukabumi. Hanjakalna lantaran di jaman harita mah can loba Koran, tipi ogÄ— jarang kÄ—nÄ—h, dua ngaran ieu teu kacatÄ—t dina buku Rusdi. Emen jeung Jaya siga anu boga kasupakatan, yÄ—n balik ka lemÂburna tÄ—h lain dina Lebaran tapi dina unggal 17 Agustus.
“Lain teu hayang Lebaran di lembur, sabab dua minggu samÄ—mÄ—h lebaran ogÄ— geus puasa di lembur. Kunaon kudu lebaran di pangumbaraan? SaÂbab sapopoÄ— giling gisik jeung urang Jakarta, tangtuna nyieun dosa dina kahirupan sapopoÄ—,†tembalna tÄ—h basa ditanya ku babaturanna nu lian. Tapi sanaÂjan kitu ari urusan zakat maal, sidekah pikeun barudak yatim, kaum fakir mah geus dikirimÂkeun ka lemburna samÄ—mÄ—h lebaran. Ah pokona dina uruÂsan ngawangun lemburna Jaya jeung Emen mah saimbang.