Ti Aki Markum, kuring jeung rèngrèngan lain ngan saukur meunang caritaan ngeunaan kabiasaan kolot baheula anu diÂcaritakeun turun tumurun, tapi kumaha nyikepan anu beuki dieu karasana beuki beurat.
Tah numatak, lamun hayang hirup walagri, urang kudu bisa narimakeun kana papastèn anu geus ditakdirkeun ka urang. Boh kabagyaan, kapeurih jeung urusan rejeki. Anu rejekina saeutik kudu bisa ngokolakeun, paribasana mah saeutik mahi, loba nyèsa sabab geus diaÂtur ti dituna. Lamun sakabèh jalma di dunya ieu sakabèhna dibeungharkeun ku Allah, moal aya anu bisa anu dititah atawa titaheun. Sagalana dipigawè ku sorangan, anu kahirupanana kurang aya kudu syukur sasatÂna geus bisa mèrè kasempetan melak kahadèan ka nu baroga,. pokna daria. Numatak, saur anjeunna deui, meungpeung aya kasempetan pikeun melak kahadèan, ngabibitkeun amal solèh kudu daèk mèrè mawèh ka sasama.
Aya paribasana melak bontèng moal jadi cabè, kitu ogè sabalikna. Hirup mah teu bisa diukur ku matemaÂtika, beubeunangan sakitu, diitung-itung ngan ukur cuÂkup ku dahar wungkul. KumaÂha pikeun waragad sakola, waragad lamun gering jsbna. .Geura wè talingakeun, anu hirupna sarwa basajan, asa rada jarang kudu bulak-balik ka rumah sakit pikeun uubar, ataÂwa nepi ka diopnameu alatan gering. Tah nu kitu tèh kudu disyukuran ku urang, sabab geuning sèhat tèh mahal.
Lamun umpamana waè dititah milih, naha masakat bari jeung sèhat, atawa beungÂhar bari jeung geringan waè. Kitu ogè lamun urang mèlak kahadèan, hasilna ogè kaÂhadèan, moal kahadèan diÂganjar ku kagorèngan,. saurna deui basa kuring nganjang ka bumina saminggu sateuaÂcan anjeunna ngantunkeun. Aki Markum, sanajan sakoÂlana ngan ukur semet ka kelas dua SR, prak-prakanna mah geuning teu èlèh-èlèh teuing ku jalma-jalma anu sakolana luhur bari komo ayeuna mah resep pisan ngabobodo rahayat sarta lamun nyarita asa pangbenerna jeung tara ngadèngè pamangÂgih nu lian. Asa aing pisan !!!
